അൽപ്പ സമയം ഞാനൊന്നു കണ്ണടച്ചോട്ടെ...

എനിക്ക്‌ മടുത്തുതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു

എന്നും ഒരേ താളം. ഒരേ ഏകാന്തത

ഒരേ കഥ മാത്രം പറയുന്ന പ്രവർത്തി ദിനങ്ങൾ

തമാശകൾ, പരിഭവങ്ങൾ, കുറുമ്പുകൾ എല്ലാറ്റിനും ഒരേ വികാരം

ജീവിതത്തിന്റെ നിറം നഷ്ടപ്പെട്ടതു പോലെ

ആവർത്തനം അതിന്റെ അതിരു കടന്നിരിക്കുന്നു

ജീവിതത്തിന്റെ തിരക്കുകളിൽ എനിക്കെന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെടുന്നു

പലതും നേടുമ്പോൾ ചിലതൊക്കെ ഞാൻ മറന്നു പോകുന്നുണ്ടോ?

അല്ലങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാണീ വേദന

എന്നോ പിന്നിട്ട നടപ്പാതകൾ, എവിടെയോ മറഞ്ഞ വസന്തകാല പക്ഷികൾ!

ഈറനണിഞ്ഞ പുലരികൾ, ചെഞ്ചായം പൂശിയ സായംസന്ധ്യകൾ!

ഞാനിതൊന്നും കാണാറില്ലന്നോ?

അമ്മയുടെ ഗന്ധവും, ആ മടിത്തട്ടിലെ മയക്കവും

പിന്നെ എന്റെ കിളിക്കൂട്ടിലെ നല്ല നിമിഷങ്ങളും എനിക്കന്യമെന്നോ?

മഴയുടെ താളവും, മഞ്ഞിന്റെ കുളിരും

ആത്മസുഹ്രുത്തിനോടൊപ്പമുള്ള യാത്രകളും

എല്ലാം ഞാൻ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയോ?

എന്റെ കുറുമ്പിയുടെ കുസ്രുതി കണ്ണുകളും, വാചാലതയും

പ്രണയക്കുറിപ്പുകളും പരിഭവങ്ങളുമൊക്കെ ദൂരത്തെങ്ങോ ആണെന്നൊ?

എന്റെ വർണ്ണങ്ങളും, ചിത്രപ്പലകയും

അതിലെന്നോ ഞാൻ തീർത്ത ചിത്രങ്ങളും പൊടി പിടിച്ചുവെന്നോ?

ഇല്ല, ഞാൻ വിശ്വസിക്കില്ല.

കാരണം, ഇതൊന്നുമില്ലാതെ ഞാനില്ല

ഞനൊന്നോർത്തോട്ടെ.

അതിനായി അൽപ്പ സമയം ഞാനൊന്ന് കണ്ണടച്ചോട്ടെ...